Ik denk dat ieder van jullie die games speelde vroeg of laat cheats wilde gebruiken. Dit had ook gevolgen voor de auteur (YouTube-kanaal "Open Frime TV") van dit zelfgemaakte product. Als gevolg hiervan hebben we zo'n installatie die in jouw plaats speelt.
Van kinds af aan speelde de auteur graag verschillende spellen, en een daarvan was "Guitar hero". De auteur speelt het nog steeds, het helpt om te ontspannen na een zware dag en om de reactie te trainen.
Zoals je begrijpt, moet je in dit spel liedjes op de gitaar spelen en in de noten stappen. Wanneer een notitie ongeveer dit gebied nadert, moet u op de overeenkomstige toets drukken.
Ook in dit spel zijn er zeer complexe nummers die bijna onmogelijk te passeren zijn. Op dat moment kwam de auteur op het idee om een apparaat samen te stellen dat een noot zou volgen die geschikt was voor een bepaalde zone en, in overeenstemming hiermee, op de gewenste toets te drukken. Hier kun je direct 2 opmerkingen maken. Ten eerste: het is natuurlijk het gemakkelijkst om dit over het algemeen programmatisch te doen en als cheat te gebruiken.
En ten tweede, zelfs als het niet programmatisch wordt gedaan, is het uiterst ongewenst om een relais te gebruiken, het is beter dan een optocoupler of iets anders.
Nu in orde. Als u de programmacode gebruikt, kunt u in dit spel gemakkelijk een verbod oplopen. De mechanische cheat is bijna niet te berekenen. Nu over het relais. Zijn gerammel creëert een onbeschrijfelijke sfeer en het volledige effect van aanwezigheid, dus werd besloten er bij stil te staan. De taak is dus duidelijk. Nu zul je zien hoe de auteur van deze zelfgemaakte robot hem heeft weten te implementeren. Alles is simpel. Arduino Uno bestuurt dit hele ding.
En daar zijn twee redenen voor. Ten eerste omdat het Arduino Uno-bord al in het bezit was van de auteur, en ten tweede wilde ik niet echt de moeite nemen om dit huiswerk te maken op operationele versterkers, aangezien arduino veel eenvoudiger door de waarden in de code te wijzigen.
Om een zelfgemaakte robotbot te maken, hebben we ook een oud computertoetsenbord nodig, waarop we verbinding maken en op knoppen drukken.
We zullen ook haspels, fototransistors en verschillende kleinigheden nodig hebben, je zult dit later zien.
Waarom besloot de auteur fototransistors te gebruiken? Het antwoord is dit: hij maakte eerst een robot met fotoweerstanden, maar toen bleek dat ze te traag waren en geen tijd hadden om te trainen.
Bij de fototransistor is de schakelsnelheid slechts 0,01 seconden en dit geeft ons uitstekende prestaties.
Ga nu direct naar het apparaatdiagram. Laten we eerst naar het stroomschema kijken.
Zoals je kunt zien, is alles hier vrij eenvoudig. En nu beschouwen we afzonderlijk elk blok. Het sensorcircuit ziet er zo uit.
Elke fotoresistor wordt gecombineerd met een gewone transistor om de versterking te vergroten, en er zijn ook pull-up-weerstanden en afvlakcondensatoren om vals alarm te voorkomen.
De tweede regeling is een relatieregeling.
In plaats daarvan was het mogelijk om een kant-en-klare module te nemen, maar wat voor radioamateur zouden we zijn als we het niet zelf zouden doen doe het zelf.
In dit diagram ziet u mosfets die de rail, beschermende diodes en LED's besturen (er is besloten om ze helemaal aan het einde te plaatsen om de installatie van het apparaat te vereenvoudigen).
Ook hier zien we een onbegrijpelijk spoor en weerstanden, laten we uitzoeken wat het is.
Dus, zoals eerder vermeld, hebben we voor de vervaardiging van dit zelfgemaakte product een oud toetsenbord nodig, het kan worden gebruikt met een andere verbindingsinterface (usb of PS / 2 is niet belangrijk).
Hieruit moet je de module halen.
Nu moet je de rollen solderen in plaats van knoppen, hiervoor moet je begrijpen hoe het toetsenbord werkt.
Het platform zelf met de toetsen bevat tracks, maar deze tracks zijn niet eenvoudig, maar met weerstand.
En laten we zeggen dat als we op dit punt sluiten, de weerstand 50 Ohm is:
En op dit moment is het al 100 ohm.
De module ziet dit en geeft informatie aan de computer. We moeten deze sporen vervangen door weerstanden. Meet hiervoor de weerstand van de track.
Vervolgens verbinden we het toetsenbord met de computer, nemen we een geschikte weerstand en beginnen we het aan te sluiten op verschillende punten, afhankelijk van welke toets we indrukken.
Hier is het raadzaam om een track te vinden waarop je 5 sleutels tegelijk kunt aansluiten.
Dit wordt zo gedaan dat je het toetsenbord kunt uitschakelen nadat het spel voorbij is, anders beginnen de rollen, die in het licht sluiten, alle toetsen te klappen, waardoor een wilde chaos ontstaat.
En nu, toen we de circuits en de verbinding bedachten, was het tijd om de printplaten te maken. Gemakshalve kon het natuurlijk op een breadboard worden gedaan, maar het leek de auteur gemakkelijker om een zegel te schetsen dan dat hij met een breadboard werd gekweld.
Het bord is dus getekend. De auteur heeft de locatie van de fotoweerstanden geselecteerd voor zijn monitor, voor een andere monitor moet je de afstand vergroten of verkleinen.
De resulterende planken zijn verzegeld, dit alles is elementair gedaan. We verzamelen individuele blokken.
Zoals je kunt zien, heeft de auteur zo'n standpunt ingenomen voor de fotoresistors, zodat ze op het juiste niveau zijn.
Rest nog om de blokken op één apparaat aan te sluiten. We verzamelen alles zoals in de afbeelding en nu kunnen we doorgaan naar de Arduino-firmwarecode.
Om dit te doen, hebben we deze schets nodig.
Hier geven we aan waar de lichtsensoren zijn aangesloten:
En hier, waar de relais zijn aangesloten:
Nu resteert de aanpassing. Om dit te doen, kijk naar de poortmonitor voor elke sensor met een donker scherm en wanneer een notitie door de sensor gaat.
Het blijft alleen om hier de waarde te rijden die was toen het biljet de sensor passeerde.
Maar dat is alles. Vul de schets in Arduino en je kunt het testen.
Zoals u kunt zien, doet het apparaat uitstekend werk. Nou, dat is waarschijnlijk alles. Bedankt voor je aandacht. Tot binnenkort!
Video: