Macrofotografie is een bijna ontoegankelijke plek voor een beginnende fotograaf met een beperkt budget, aangezien echte macrolenzen erg duur zijn en goedkope macro-optica grote nadelen hebben. Mijn Tamron (een van de meest budgetlenzen in zijn klasse) heeft bijvoorbeeld een 'macro'-markering, maar de minimale afstand tot een object in deze modus is ongeveer anderhalve meter. Het opschrift "macro" hier is naar mijn mening slechts een reclametruc, want vanaf deze afstand kun je een vlinder of iets dergelijks fotograferen. En zoals het mij lijkt, kunnen dergelijke foto's macro worden genoemd, alleen met een groot stuk. Ja, groot, maar nog steeds niet macro. Hieronder staan foto's van deze lens (Tamron 70-300) in macromodus
En de volgende twee foto's zijn gemaakt met behulp van macro-optica, waarvan we de fabricage in dit artikel in detail zullen analyseren.
Persoonlijk was ik ernstig verbaasd over de "constructie" van een macrolens, omdat ik echt de iris van het menselijk oog, het stuifmeel op de vleugels van een vlinder, het "gezicht" van een vlieg, sneeuwvlokken wilde fotograferen, maar er is nauwelijks schoonheid verborgen in de "macrowereld". En de wens om verborgen onder onze neus vast te leggen, plus een zeer beperkt budget, leidde me naar dit ontwerp. Helios 44-2 gekocht voor 1000 roebel, ik heb de achterkant vervangen door een andere lens die op de camera is gemonteerd. En dat is alles, macro-optica is klaar, u kunt foto's maken. De eerste optie heb ik gemaakt door de tweede lens op de elektrische tape te bevestigen.
Maar de elektrische tape blokkeert de toegang tot de diafragmaring van de tweede lens. Maar zelfs zonder montage is het ook geen optie, omdat het altijd lastig is om de camera met één hand en de andere lens vast te houden en niet echt mogelijk, omdat je nog steeds op knoppen moet drukken, de afstemringen op een mechanische Helios moet draaien en nog veel meer manipulaties waarbij ten minste één vrije hand nodig is. We monteren dus twee lenzen met elkaar, met de mogelijkheid om er ook een lichtbron (zaklamp) op te plaatsen
Materialen en gereedschappen:
Twee lenzen (bijv. Helios 44-2 en Tamron 70-300) De Tamron 70-300-lens kan worden gekocht.
Een stuk plastic ABS (dat niet prikt)
Soldeerbout
Vijlen (rond en halfgevleugeld)
Gasföhn (kan worden gekocht)
Briefpapiermes
Jigsaw (je kunt zonder)
Tang of klem (en dit is optioneel)
Stap 1
We nemen een stuk plastic, passen een kap toe (dergelijke plastic onzin die aan het uiteinde van de lens is bevestigd en de lens van het zijlicht afsluit) van Tamron en schetsen de bevestigingen naar de lens. Snijd vervolgens een gat langs de getekende lijnen. Je kunt dit doen met een decoupeerzaag of boren in een cirkel van kleine gaatjes, zoals je wilt, ik deed het met een soldeerbout. Uiteindelijk moeten we de motorkapsteunen kopiëren, zodat een stuk plastic dan goed op zijn plaats blijft.
In het begin hield ik er geen rekening mee dat het plastic niet plakkerig mocht zijn, en toen ik al een gat had gemaakt, heb ik het werkstuk onmiddellijk gesplitst en begon ik aan de randen te werken.
Ik heb het volgende stuk plastic uit een oud telefoonhoesje gehaald. Ook hij is niet helemaal wat nodig is, maar er werd niets beters gevonden. Vervolgens herhaalde ik de procedure met een soldeerbout, paste het gat aan de vorm van de bevestigingen op de lens aan en verwerkte de randen.
Stap 2
We nemen Helios 44, schroeven de adapterring los (via deze ring is hij op mijn DSLR gemonteerd) en bevestigen hem achterwaarts, dus het is handiger om er bevestigingsmiddelen voor te maken en het is niet nodig om de verbinding tussen de lenzen af te dichten.
We passen Helios met een omgekeerde adapter naar Tamron, waarop al een stuk plastic met een kant-en-klare sluiting is aangekleed. Het bleek dat de adapterring een millimeter groter is dan de diameter van de lens die op de camera is gemonteerd, dus het hele ontwerp heeft geen openingen waar ongewenst licht in zou kunnen komen. Als die er bijvoorbeeld zijn bij het monteren hiervan zelfgemaakt van andere lenzen moeten ze zorgvuldig worden geïsoleerd, anders ontstaan er verblinding of andere defecten tijdens het fotograferen.
Stap 3
We schroeven de adapterring van de lens zodat deze niet stoort terwijl we hem monteren. We verwarmen de randen van het plastic gekleed in plaats van de kap, buigen en drukken de adapterring ermee. We doen dit aan drie kanten om een 'zakje' te maken, waarin van bovenaf een ring met lens wordt gestoken. Dergelijke bochten kun je aan alle vier de kanten maken, zodat de tweede lens samen met de vatting kan worden verwijderd. Maar ik besloot om een van de zijkanten (boven) te gebruiken om er een zaklamp op te plaatsen.
Stap 4
In ons ontwerp voor macrofotografie is de brandpuntszone 20-30 mm van de rand van de tweede lens, dat wil zeggen dat we precies op het lege bereik schieten. Bij het fotograferen van een menselijk oog raakt de lens bijvoorbeeld bijna de wimpers. Daarom raakt de ingebouwde flitser, net als de 'schoen'-flitser, eenvoudigweg het onderwerp niet en is er extra licht nodig dat het gebied direct voor de lens verlicht.
Ik gebruik een felle zaklamp met een beweegbare houder om de richting van het licht in het verlichte gebied te kunnen aanpassen. Vervolgens werd na de tests de zaklamp enkele centimeters verder naar de rand van de lens uitgeschoven.
Conclusie
Deze "macro-optiek" heeft natuurlijk nadelen. Zonder extra licht of de felle zon van zo'n ontwerp is er bijvoorbeeld niet genoeg verlichting, plus elektronica camera in auto modi schat de hoeveelheid licht verkeerd in en selecteert onjuiste instellingen. Hoewel naar mijn persoonlijke mening het enige ernstige nadeel de kleine scherptediepte (scherptediepte) is bij het fotograferen van platte objecten zoals sneeuwvlokken, heeft dit geen invloed op de foto's, maar bij het fotograferen van volumetrische objecten wil ik dit cijfer al verhogen. En het neemt alleen toe in directe verhouding tot een afname van de lichtgevoeligheid als gevolg van de sluiting van het diafragma.
Maar zo'n macro-apparaat heeft geen geldkosten nodig als je twee lenzen hebt, het geeft een uitstekende toename steiler dan welke macro-ringen (die trouwens ook geld kosten), het stelt je in staat om in de "macrowereld" te kijken en daar iets te fotograferen. Het lijkt mij dat deze voordelen opwegen tegen de nadelen.
Het enige dat overblijft is om de camera in de handige opnamemodus te zetten (ik heb hem volledig handmatig gemaakt), de juiste instellingen voor de camera en beide lenzen en voila te selecteren, we krijgen hier zulke interessante foto's dat zelfs niet alle serieuze fotografen kunnen bogen op.
Ik wens je creatief succes!
